“Turgut’un bilmediği arkadaşları da Selim’e aynı şekilde davranırdı. Selim, Esat’ın arkadaşlarını tanımaz; Esat, Selim’in arkadaşlarını istese de tanıyamaz. Casus gibi, kimseyi kimseye tanıtmaz. Selim’e öyle gelirdi ki bir gün bu insanlar bir araya gelecekler; önce karşılıklı bakışıp susacaklar. Konuşacak söz bulamayacaklar. Sonra Selim’i suçlayacaklar ve dolayısıyla birbirilerini. Bu adamla nasıl arkadaşlık ettin? Bu adamla mı dostluk kurdun? Bahsetmediğin değerli arkadaşın bu muydu? Bu aptala gitmek için mi o gün bize gelmedin? Sonunda birbirilerini hoşgörseler de beni affetmezler, derdi fakir Selim. Sonunda herkes beni suçlayacak bir sebep bulur. Ne istiyorlardı senden Selim? Belki sen çok şey istiyordun onlardan. Verdiğinin hiç olmazsa küçük bir parçası kadar bir şeyler istiyordun. Sonunda kaçıyorlardı. Hayır, sen kaçıyordun. Hayır kaçmıyordun: insana ihtiyacın vardı. İnsanı arıyordun canım kardeşim. Bunda utanacak ne vardı?”
insanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardıinsanıarıyorduncanımkardeşimbundautanacaknevardı
YanıtlaSil