Ne zaman aynaya baksam; kendimi elimde bir viski şişesi, ve ucunu yakamadığım bir sigarayla yakalıyorum.
İnsanlar ne zaman bana baksalar; arkamdaki ağacı görüyorlar.
Üstümde sürekli bir bulut geziyor.
Çünkü sokakta geçtiğim yerlerin ıslanmış olmasını başka türlü açıklayamıyorum.
Bazı geceler uyuyamayıp kendimi varoluş problemleriyle ısıttığım koltuğuma atıyorum.
Ama sabahına ayaklarımı, kafamı koymam gereken yastığın üstünde mışıl mışıl uyurken buluyorum.
Kafamı ise hala bulabilmiş değilim.
Düşüncelerimi zaman zaman kustuğumu, böylece de rahatladığımı düşünürdüm.
Yedi yıllık bir süreden sonra gerçekten kustuğumda ise, daha her şeyin yeni başladığını anladım.
Dünya üzerindeki hiçbir şey bana normal gelmiyor.
Dünya üzerindeki her şey dışında.
Bir hamamböceği kafasız bir şekilde, bir hafta yaşayabilir.
Yıllarca kafasız yaşayan insanları düşünürsek eğer, çok komik bir rakam.
Düşündükçe kafayı yiyecek gibi olduğum günler de oluyor.
Sonra kafamın olmadığını anlayıp seviniyorum.
