Iımm. Ben. Şey.

O kadar mutsuzum ki, mutsuzluğumu körüklemek için 'Varlık var mıdır' gibi hiç haz etmediğim sorular soruyorum. 

Bütün günüm hareket etmekle geçiyor, ama hiçbir hareketim olmuyor. 

Hissediyorum. 

Hergün Beatles dinliyorum. Hergün, aynı şarkıları atlayıp, aynı şarkıları üç defa dinliyorum. 

Düşündüğüme inanmıyorum, burası açık. Düşünmemekle beraber durup dururken ağzıma sıçan şarkılar bulup çıkarıyorum bir yerlerden. 

Şarkılar kulaklarımın içine içine bağırıyor; git bir sigara yak!

Yakamıyorum.

Yaksam bile zehirlendiğimi hissedemiyorum. 

Niye zehirlenmek istiyorum, bilmiyorum. Buna ergenlik diyorlar. 

Ama ben hala elli beş santim olduğuma ve popomun üstüne düştüğüme inanıyorum. 

Dünyanın bütün duvarları, beni görünce, diplerine çukur kazıp içine barut dolduruyor. Sonra da lanet olası zippolarını çukurlara atıp kaçıyorlar. 

Duvarlar paramparça oluyor,

Kulaklarım duymuyor,

Ellerim her yana saçılıyor, 

Ama ben hala zippolara üzülüyorum. 

Hala. 

Bu dünyadan olmayan bir adam, bir şeyler yazıp gidiyor. 

Bir kadın dünyanın en garip sesiyle bana onun yazdıklarını söylüyor;

Drink up, baby, stay up all night 

The things you could do, you won't but you might
The potential you'll be, that you'll never see
The promises you'll only make

Yutkunuyorum ve diyorum; Oh, dear what can I do?

Ama Beatles bile dostum şimdi değil diyor.

Canım gerçekten yanıyor. 

Gerçekten. 

Kulaklıklarımın arkasına sığınıyorum, kalın olan her şeyi başımın üstüne çekiyorum, gerektiği yerde 'leavemealoneokeeey' triplerine bile giriyorum ama olmuyor. 

 Dünya dönüyor. Herkes viyak viyak bağırıyor, herkes eğleniyor. 

Ben eğlenmiyorum, bunun için kendimi şanssız hissediyorum. 

Ama eğlenemeyen ve eğlenemediği gibi gerçekten acı çeken insanlar da var, bunu görüyorum. 

Görüyorum, ama hala kendimi şanssız hissediyorum. 

Görüyorum ama her şey aynı kalıyor. 

O zippoları, o çukurlara atıp kaçmayacaktınız. 

Her şey bu yüzden.