Gece gece lime lime ettiğim beyin adlı.

Benim için bir iPod'a sahip olmanın en güzel yanı, nasılsa boş yer var düşüncesiyle habire şarkı atmaktır. Yer açma kaygısı taşımadığım için hiçbir şarkıya içten içe, bir gün seninle ayrılacağız demem. Ve hayvansı bir mutlulukla attığım şarkıları belki bir hafta sonra unuturum. 

Bu alet üç yıldır elimde. 

Üç koca yıl. Üç koca yıl, kocaman bir iPod elinizdeyse, ve iPod hiç silmediğiniz şarkılarla doluysa, yüzleşilmesi gereken üç koca yıl anlamına gelir. Normal bir üç koca yıl olmaktan çıkar.

Bugün, öylesine, uzun zamandır dokunmadığım şarkılara bakmak istedim. Sonra, Teoman'ın en sevdiğim şarkısıyla karşılaştım, Kıskançlık. 

-Zaman makineme atlayıp, kendimi altı yıl öncesine atıyorum.-

Altı yıl önce. Uzun saçın bana hiç yakışmadığını düşündüğüm halde, saçlarımın çok uzun olduğu yıllar. Ocak ayı, ve çok hastayım. Yıl içerisinde bir defa hasta olmak, çok hasta olmak, ama bir defa hasta olmak annemden geçmiş bir özellik. Ve çok hastayım. Uzun saçlarım yastığa yayılmış, yastığın ucunda mp3 çalarım var. Ev o kadar sessiz ki, beni hasta eden şeyin sessizlik olduğunu düşünüyorum. Bir şeyler dinlemeliyim, diyorum ve karşıma bu şarkı çıkıyor. Şarkının nasıl bu mp3 çaların içine girdiğini bilmiyorum. Ama öyle güzel ki. Çünkü hastayım, ve yine hastalık derecesinde, çok zeki bir adamı seviyorum. Elimde değil, hiçbir zaman elimde olmamış zaten. Dinliyorum. Saatlerce dinliyorum. İyileşiyorum, dinliyorum. Yine hastalanıncaya kadar, durmadan, dinliyorum. Sonra unutuyorum. 

-Zaman makinemde sigara içe içe bugüne geri dönüyorum.-

Yıllar sonra dinlediğimde, düşündüm. Hayatım boyunca hiç anlam veremediğim, hiç sevmediğim bir duygu oldu benim için kıskançlık. Tüm insanların hissettiği, ama benim inatla hissetmediğimi söylediğim bir duygu. 

Ben kıskanmam. Çocukluğumdan beri. Çünkü kıskanmamak için öyle manevralar yapar, öyle denklemler kurarım ki bir süre sonra, düşündüğümde ağzım yüzüm seğirir. 

Düşüneyim mesela. 

Kıskanç olmamı gerektirecek ilk durum, kreşte tanıdığım bir kızdı. Kemanı vardı ve kızı annesiyle babası almaya gelirdi. Öğretmenim onu çok severdi. 

Kemanım yoktu, müzik aletleri söz konusu olunca, dünyanın en yeteneksiz çocuğuydum. Hiçbir zaman annemle babam almaya gelmedi beni, beni servis eve bırakırdı. Öğretmenim beni pek sevmezdi; çünkü uyuma saatlerinde gündüzleri uyuyamadığım için ağlardım.

Tüm bunlara bakılınca sanki Tanrı bana, HADİ KIZIM, KISKAN! diyordu. Ama ben kıskanmıyordum. 

Çünkü dört yaşındaki ben keman denen şeyden hoşlanmamıştı, keman dört yaşındaki bene göre cırtlak sesler çıkaran ve insanın boynunu ağrıtan saçma sapan bir şeydi.

-Bunun üstüne bir çizik at.-

Annemle babam beni almaya gelmiyor olabilirdi, ama dört yaşındaki ben İstanbul'da yaşıyordu. Genelde serviste cam kenarında oturuyordu, eve gitmek için büyük bir köprünün üstünden geçiyordu, ve bunları tek başına yapıyordu. Dört yaşındaki bene göre bunun adı özgürlüktü. -On dokuz yaşındaki ben, hala böyle düşünüyor.-

-Bunun da üstüne bir çizik at.-

Öğretmenim beni sevmezdi. Bu dört yaşındaki benin umrunda olmayan bir şeydi. Çünkü dört yaşındaki benin annesi öğretmendi, ve dört yaşındaki ben biliyordu işte, annesi onu çok seviyordu. Bir öğretmen gibi, bir anne gibi, bir arkadaş gibi. Dört yaşındaki ben bu sevgiye hayret ediyordu, ve bu sevginin kendisine hayatı boyunca yeteceğine inanıyordu. Varsın öğretmen o kızı sevsindi, belki de o sevgi, o kızın ihtiyacıydı. 

-Çizik.-

Zaman geçti. Zaman geçtikçe kıskanmamı gerektirecek durumlar çıktı ortaya. Artık çok güzel kızlar vardı ortalıkta. Ya da abinin hayret ettirecek zekası. Ama her şey için bir şeyim vardı amına koyayım. Bazen hala bunlara nasıl kafa yormuşum la dedirten şeyler. Hala garibime gidiyor. 

Mesela güzel kızlar için şöyle derdim kendime, yazabiliyorum. Onlar saçlarını savura savura etrafta gezerken, ben oturup, akıl almaz derecede güzel olan bir kadını yazabilirdim. Bunun için gözlerimi kapatmam yeterli olurdu, gözlerimi kapatır ve yazardım. Bu esnada onlar saçlarıyla uğraşırdı, gözlerine benim bir şeyler çizerken kullandığım o kalemlerden sürerdi. Ama ben yazardım. Çünkü benim için önemli olan, nedense güzel olmak değildi. Benim derdim güzel bir kadını kafamda yaratıp onu yazabilmekti. Neden, hala bilmiyorum. 

Abimin hayret ettirecek zekası ise, çok basit çözülebilecek bir problemdi benim için. Bir süre düşündükten sonra kendi kendime, hala anlam veremediğim birtakım hesaplar yaptım, bir şeyler yazdım, not aldım. En sonunda bizi oluşturan şeylerin çok farklı olduğunu fark ettim. Evet, o kalem kıpırdatmadan problem çözüyordu, ama ben de orta okulda optimal kelimesinin anlamını biliyordum. Böyle saçma sapan bir sürü şey düşünün. Denklem çözmek gibiydi, karşıya atıp birbirini götürmesini sağlamak gibi. Ama acayip derecede işe yarıyordu, işe yarıyordu, çünkü bugüne kadar gelmiştim. 

Kıskançlığın aslında kendini yaldır yaldır belli edeceği an, bir ilişkiydi. Üç yıl önce sevdiğim adamı düşündüm. Hiç kıskanmamıştım. Çünkü, içimden gelmiyordu. Bunun bugün bile bir açıklaması yok benim için. Resmen içimden gelmiyordu, kıskanmayı gereksiz buluyordum. Çünkü ilişkide kıskanmak bambaşka bir şekle bürünmüştü. Eğer o zamanlar bana kıskançlık nedir, diye sorsalar; karşı tarafa güvenmediğini belirten aptalca, aciz bir tepki derdim. Ben kıskanmıyordum, çünkü güveniyordum; o kıskanmıyordu, çünkü aylar sonra söylediğine göre beni zaten sevmiyordu. Anlaşılan herkes için kıskançlığın tanımı başkaydı. Benim tanımıma göre, kıskanmadığım için onun mutlu olması gerekiyordu, onun tanımına göre kalbim uğraşsa, kendini bu kadar kıramazdı.

Şimdi düşünüyorum, hala kıskançlık tam anlamıyla hissettiğim bir şey değil benim için. Hala hissetmemek için deli gibi kaçtığım duygu. Hala sevdiğim ve muhtemelen hiçbir zaman hayatımın kesişmeyeceği bir adamı başka bir kadın seviyorsa, onun aklını sakin sakin, usulca çeliyorum. Çok sevdiğim bir şarkıyı yoran bir insana oyalanması için başka bir şarkı veriyorum, o esnada yorulmuş şarkıyı alıp sessizce cebime koyuyorum. Bu neden böyle, hala bilmiyorum. Hala köşe bucak kaçıyorum. 

Tüm bu kafa karışıklığına rağmen, Teoman'ın en sevdiğim şarkısı Kıskançlık. İliklerime kadar hissetmeden, bu şarkıyı anlayamayacağım belki. Bu şarkı belki hiç anlamadığımız halde ağız suyu akıta akıta dinlediğimiz İtalyanca şiirler gibi olacak. 

Ama "Sen ilacımsın susuz yuttuğum / Bir türlü gitmeyen ne yapsam da, boğazımdan." diyen bir şarkıya nasıl kayıtsız kalabilirim.

temsili teoman / kıskançlık